Τώρα που οι μέρες έχουν περάσει και έχω αποστασιοποιηθεί από την έντονη επιρροή συναισθημάτων, που μου προκαλεί το κτίριο των ιαματικών λουτρών στη Νίσυρο, θα προσπαθήσω να είμαι, όσο το δυνατόν, αντικειμενική στην αναφορά μου σε αυτό. Although not promised.

Η Νίσυρος (ο καλοκαιρινός μου προορισμός και φέτος), νιώθω ότι έχει κάτι πολύ διαφορετικό από οποιοδήποτε άλλο νησί έχω επισκεφθεί. Προφανώς το γεγονός ότι στην ουσία δεν είναι καν νησί αλλά ένα ενεργό ηφαίστειο.

Αυτός είναι και ο λόγος που σε διάφορα σημεία του νησιού αναβλύζει καυτό νερό, που μπορεί να ξεπεράσει τους 60 βαθμούς. Κάπως έτσι λοιπόν προκύπτουν τα ιαματικά λουτρά και το αγαπημένο μου δημοτικό κτίριο ιαματικών λουτρών.

Κάθε φορά που το επισκέπτομαι μεταφέρομαι σε μια άλλη εποχή με ιδιαίτερη αισθητική, αρχιτεκτονική και αύρα. Τα μεγάλα παράθυρα, το ξύλο, η μυρωδιά της θάλασσας, τα αντικείμενα που το απαρτίζουν και η απλοϊκότητα αυτού του κτιρίου, είναι κάτι το μαγικό.

Νομίζω ότι χωρίς αυτό το κτίριο, δεν θα είχα την ίδια αίσθηση για την Νίσυρο.
Και εννοείται ότι...με ένα σμπάρο δυο τριγώνια, διότι αν έχεις κάποια ευαισθησία (αρθροπάθεια, δερματοπάθεια κτλ)...τα ιαματικά λουτρά κάνουν πολύ καλή "δουλειά".

Αχχχχ....το νοστάλγησα.