Αυτή τη φορά, δε θα σας δείξω αρκετές φωτογραφίες από τα κτίρια που επισκέφθηκα, στο φετινό Open Ηouse Athens. Στον θεσμό, που εδώ και τρία χρόνια εχει μπει στη ζωή μου και χαίρομαι πολύ
γι'αυτό. 

Αυτή τη φορά, θα σας γράψω κυρίως για τα συναισθήματα που ένιωσα αυτές τις δύο μέρες: 

-Προσμονή 

-Ενθουσιασμό που δίπλα μου, γύρω μου, λιγο παραπέρα και παραδίπλα περπατούσαν άτομα με κοινά ενδιαφέροντα και με την ίδια -παραπάνω - προσμονή με μένα.

-Έκπληξη για κτίρια και σπίτια που άλλο περιμένα ότι θα δω στο εσωτερικό τους και άλλο είδα. Με θετική κυρίως έκβαση.

- Ευγνωμοσύνη γι'αυτές τις δύο μέρες, γιατί είδα 'πράγματα' που δεν θα είχα ποτέ τη δυνατότητα να τα δω. Κατ' επέκταση,  έμαθα 'πράγματα" που πιθανά να μη τα μάθαινα ποτέ.

-  Χαρά που περπατούσα στην ηλιόλουστη Αθήνα, οργανωμένη με έναν χάρτη στο χέρι γεμάτο ενδιαφέροντα κτίρια.

- Αγάπη για τους εθελοντές, οι οποίοι πάντα χαμογελαστοί και με όρεξη μεταλαμπάδευαν τη γνώση τους και πρόσφεραν τον πολύτιμο χρόνο τους σε όλους εμάς.

 - Aισιοδοξία για ενα αθηναϊκό δρώμενο που κάθε χρόνο μαζεύει ακόμη περισσότερους "πιστούς", συνειδητοποιώντας για ακόμη μια φορά, ότι αν γίνει η αρχή του καλού αυτο σκορπάει.

 - Προσμονή και πάλι,  για να το ζήσω και του χρόνου!