I use to say that aesthetics is an attitude. An attitude that is consisted of respect, ethics, care, love, consistency, patience, empathy, authenticity. A beauty that comes both from the mind and the soul. A beauty that i love to think that stays forever when all of the above attributes come out of a human genuinely.

So, i wanted to get into Maritinas Laskaridou mind & soul cause her work makes me think of her in such a way. Maritina Laskaridou - photographer, filmmaker and director - is known together with her professional partner Konstantinos Pappas_ as the Farawayfarers. 

A creative duo, specializing in photography and filmmaking, based in Greece but working across every corner of the globe. They create high quality audiovisual content: from documentaries and commercial campaigns to branded content and travel storytelling. Their work blends cinematic aesthetics, technical excellence and authentic narrating aiming not just to capture visuals, but to craft experiences that move and inspire.

Maritinas' world is so unique as she is. Discover her through the six introspective questions I posed. 

The interview is both written in English and Greek language.

Enjoy!

1. Ε. Alexaki: Harmony, the wise composition of colors, your unique perspective, your attention to detail, your intense sensitivity that is lyrically captured in faces and nature—these are some of the elements that characterize your work. Can you recall if any of these elements were strongly felt “on you” when you were a child? Perhaps then they had a different, freer interpretation. Can you remember this connection between then and now?

M. Laskaridou:
Aesthetics has a decisive importance for me; it is the lens through which I see the world. I perceive it not only in the obvious things—what we wear, what we eat, what music we listen to, or which people we choose to have beside us—but also in more abstract things, such as the way we speak, the way we behave. It is an inner map that guides us. I believe that every person has their own aesthetic, which is cultivated and evolves over time.

From a very young age, I remember myself observing details with intensity and persistence—in faces, in the colors of nature, in the behavior of people and animals, but also on myself: in my clothes, in my drawings, in my crafts. The need to express myself through the “well-cared-for” and the “well-crafted” was always present. Without realizing it at the time, I was already functioning with my own aesthetic code, which almost unconsciously determined my choices.

Many forms of art expressed me: painting, graphic design, fashion design, decoration, music, photography. At 23, I began working as a graphic designer and art director; at 28, I began to engage more professionally with photography, and so at 30 I decided to change careers. Now, at 35, I am involved in directing and filmmaking. You never know where tomorrow may lead you. Today I feel free and fulfilled with what I do. Perhaps at 40 I will choose something entirely different, and that is what keeps me alive creatively.

I don’t put labels on myself, and I don’t believe we should. I don’t believe that each person’s path, especially that of an artist, is straight or limited. I feel malleable, flexible, and open to exploring different forms of expression, even if tomorrow I choose something completely different. I don’t believe we have only one destination.

I deeply believe that a person with an artistic nature can choose to express themselves through any path, as long as it truly touches and moves them. When you love what you do and you follow it with passion and authenticity, then success comes naturally, as a result of the dedication and inspiration that flows through creation.

2. Ε Alexaki: Your desire to discover new images, new “paths,” new people, new living and survival conditions, brings you face to face with the unknown. The unfamiliar. Usually this condition strongly triggers emotions, both physical and mental, directly linked to adrenaline, dopamine, etc. Do you believe you may have become addicted to this kind of exploration–stimulation? Have you thought whether this search is mainly connected to your need for expression, combined with a deeper need for escape–a search for freedom outside everyday life? Could it be a combination of the above? What does freedom mean to you?

M. Laskaridou:
For us, travel is inextricably linked with photography and filmmaking. The excitement doesn’t simply come from visiting a place, but from the prospect of capturing it, narrating it through our images. We couldn’t imagine traveling without our cameras; they are part of us. We want to keep alive and share what we experience, see, and feel. This process fills us with completeness. And completeness, for us, means freedom.

A journey for us begins long before we step onto a plane. It begins with the countless hours we devote to maps, the pins we drop, the search for landscapes, the reading of stories, and the methodical organization. That is where adrenaline is born: in the thought of what we will experience and what we will photograph. And it comes to life the moment we step at the destination.

For us, travel is also the hardships behind every shot. The inaccessible paths, the hunger, the cold, the sleeplessness, the adverse conditions. Often behind a single photograph or video lies a whole little adventure no one could imagine. And that is what draws us: the challenge, the search, the conquest of that moment.

Exploring a new place is for us a “sweet addiction,” always with the guiding principle of capturing it. We want to see and record as many places as we can. The impressive landscapes, the different cultures, the magic of wildlife. All that moves and fascinates us is out there, ready to become part of our narrative.

Usually, our major trips last 4–5 weeks, full of experiences that seem to last much longer. Afterwards, we look forward to returning. We are not among those who want to travel nonstop. One trip fills us so much with images and experiences that it is enough to feel complete. Upon our return, the editing of the images is the final piece that “closes” the cycle of the journey.

Photography is what fills us with dopamine, not simply travel itself. The process of recording, creating, and narrating is our freedom, both physically and mentally: to express ourselves, to share what is out there, to inspire. When we receive messages from people inspired by our work, like someone who wrote to us “I had abandoned photography for many years, and you were the reason I picked up my camera again,” then we know that what we do has substance. For a professional or an artist, that is the greatest reward and the strongest drive to continue.

3. Ε. Alexaki: Your photographs are of exceptional aesthetics. Have you think deeper the notion of beauty? Do you believe it is objective? Subjective? Is it based on “specifications” and “technical measurements”? How do you think of beauty in direct connection with the material you create? Does the aesthetic philosophy of Japan, as a different logic from that of the Western world, which seeks perfection, form part of your thinking? If so, does it appear in your work in some way?

M. Laskaridou:
Beauty, for us, is perhaps the most subjective concept in every person’s life. It is not something static; it changes with time, experiences, and the way we perceive the world. What we consider “beautiful” at 20 often differs from what touches us at 30 or 40.

For us, the “beautiful” is not confined to a standard—it can be the “different,” the “original,” the “natural,” the “harmonious,” the “raw,” or the “well-crafted.”

In our work, which is a form of art, beauty is inevitably something that will divide. Some will connect with what we create, some will not. However, there is always a kind of “common aesthetic line,” a majority that shows us that the result touches a more objective level of acceptance.

The notion of perfection has always expressed us—not as a cold, unattainable ideal, but as the result of study, harmony, and attention to detail. We would never let our work go public unless it met our own strict aesthetic and technical criteria. This perfectionism drives us to dedicate countless hours to each project until we reach the point where we say: “Yes, this is our beautiful.”

We are greatly fascinated by Japanese aesthetic philosophy, particularly the idea that beauty can be found in simplicity, in natural wear, in imperfection that tells a story—elements that the Western world often seeks to eliminate. Although we love the studied and the technically flawless, we certainly leave room for this rawer, more honest beauty, which may at some point appear in our work.

4. Ε. Alexaki: Nature is a dominant element of your work. The way you “take care of it” and visualize it seems each time like a hymn to it. Does this gratitude and your deep connection with the elements of nature bring you closer to your deeper self? Have you thought of creating your life away from the city and having a daily life closer to nature?

M. Laskaridou:
Travel and our engagement with landscape photography have profoundly changed the way we think and see the world. They have brought us closer to nature—not superficially, but in a substantial, experiential way. The more we discover it, the greater our appreciation and respect for its invaluable wealth. Yet, along with this grows a silent concern for the future of our ecosystem.

We often stand in front of a landscape and wonder if it is the last time we see it like this. We know that time, climate change, or human intervention may irreversibly alter it.

When we see glaciers, alpine lakes, volcanic craters, we feel awe. We know that perhaps this image may not exist like this tomorrow. The joy of discovery is mixed with the sorrow of loss, and this feeling drives us to capture them, to glorify them in our work, to preserve them alive through time, for ourselves and for those who will never see them.

The idea of life close to nature fascinates us more and more. We often seek isolation through excursions and stays in places far from noise. As the years pass and the pace of the city becomes more demanding, the thought of a permanent home in the countryside no longer seems distant. We deeply love the city we live in and it offers us a lot, but the calmness and inner peace that nature grants is invaluable.

For now, our frequent trips allow us to keep the “golden mean”—to have the city’s energy and the countryside’s breath. But who knows? Perhaps one day we will leave asphalt behind for good, to wake up every morning with a view of the mountain or the sea.

5. Ε. Alexaki: After the above questions, was there a thought or feeling you had for the first time? If so, would you like to share it and mention in what way it made you reflect? If not, would you like to share a thought about your next creation—whether professional or personal?

M. Laskaridou:
Through the questions, I made a sweet journey back into my life, from my childhood to the present. It was a beautiful journey of inner reflection, at times moving, because through such meaningful conversations you dig deep inside yourself to find answers.

I realized that every person carves their own path in this life and that nothing is random. The difficulties you encounter along the way are many, but when you have substance and a goal, and in the end you manage to make your dream come true, the reward you feel is indescribable. It gives meaning to your existence and, looking back, fills you with pride for that little girl who always carefully observed everything around her and tried to harmoniously combine colors in her clothes or her childhood drawings—something that perhaps no one understood why she did at the time.

After our latest project, which was a sports–social documentary, a new chapter opened in our lives, and it is certainly something we would like to continue doing.

This experience filled us with inspiration and confirmed the need to keep creating in this way—to tell stories with depth, social dimension, and real power to touch souls. It is for us a new path that gives even greater meaning to what we do and motivates us to constantly evolve through works with substance and emotion.

So surely one of our next projects we would like to be a documentary.

6. Ε Alexaki: What is it that raises your serotonin in your life?

M. Laskaridou:
Serotonin is present in every small moment of my daily life, even when stress and obligations absorb me and I don’t appreciate it as much as I should. I believe that true happiness is hidden in simple, genuine moments of joy and connection with the world around me. What raises my serotonin is contact with nature, creativity through my work, but also the simplest everyday moments.

I try to find meaning in every moment and fill it meaningfully—from the morning sun lighting up the room, morning exercise, hugging my cats, tending to my flowers, to baking a cake or cooking a meal I share with loved ones around a table full of warm conversations. In these moments I feel alive, full of energy, and complete.

GR

1.      

          1. Ε. Αλεξάκη:  Η αρμονία, η σοφή σύνθεση των χρωμάτων, η ιδιαίτερη οπτική σας, η προσήλωση στη λεπτομέρεια, η έντονη ευαισθησία σας που αποτυπώνεται λυρικά σε πρόσωπα και φύση,  είναι κάποια από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη δουλειά σας. Mπορείτε να θυμηθείτε αν κάποιο από τα παραπάνω στοιχεία τα νιώθατε έντονα «πάνω σας»/ «γύρω σας» όταν ήσασταν σε μικρή ηλικία. Ίσως τότε να είχαν διαφορετική μετάφραση, πιο ελεύθερη. Μπορείτε να θυμηθείτε/αισθανθείτε τη σύνδεση αυτή του τότε με το σήμερα;

Μ. Λασκαρίδου: Η αισθητική έχει για μένα καθοριστική σημασία, είναι η ματιά με την οποία βλέπω τον κόσμο. Την αντιλαμβάνομαι όχι μόνο στα εμφανή, όπως το τι φοράμε, τι τρώμε, τι μουσική ακούμε ή ποιους ανθρώπους επιλέγουμε να έχουμε δίπλα μας, αλλά και σε πιο αφηρημένα πράγματα, όπως ο τρόπος που μιλάμε, που συμπεριφερόμαστε. Είναι ένας εσωτερικός χάρτης που μας καθοδηγεί. Πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος διαθέτει τη δική του αισθητική, η οποία καλλιεργείται και εξελίσσεται με τον χρόνο.

Από πολύ μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου να παρατηρεί λεπτομέρειες με ένταση και επιμονή, στα πρόσωπα, στα χρώματα της φύσης, στη συμπεριφορά των ανθρώπων και των ζώων, αλλά και πάνω μου: στα ρούχα μου, στις ζωγραφιές μου, στις χειροτεχνίες. Η ανάγκη να εκφράζομαι μέσα από το "προσεγμένο" και το "καλοδουλεμένο" ήταν πάντα παρούσα. Χωρίς να το καταλαβαίνω τότε, λειτουργούσα ήδη με έναν δικό μου αισθητικό κώδικα, που καθόριζε τις επιλογές μου σχεδόν ασυνείδητα.

Πολλές μορφές τέχνης με εξέφραζαν: η ζωγραφική, η γραφιστική, το σχέδιο μόδας, η διακόσμηση, η μουσική, η φωτογραφία. Στα 23 ξεκίνησα να εργάζομαι ως γραφίστρια και art director, στα 28 ξεκίνησα να ασχολούμαι πιο επαγγελματικά με τη φωτογραφία και έτσι στα 30 αποφάσισα να αλλάξω καριέρα. Τώρα πλέον στα 35 ασχολούμαι με τη σκηνοθεσία και το filmmaking. Ποτέ δε ξέρεις που μπορεί να σε οδηγήσει το αύριο. Σήμερα νιώθω ελεύθερη και υπερπλήρης με αυτό που κάνω. Ίσως στα 40 να επιλέξω κάτι εντελώς διαφορετικό και αυτό είναι που με κρατά ζωντανή δημιουργικά.

Δεν βάζω ταμπέλες στον εαυτό μου και δεν πιστεύω ότι πρέπει να βάζουμε. Δεν πιστεύω πως ο δρόμος του κάθε ανθρώπου, ιδιαίτερα ενός καλλιτέχνη, είναι ευθύγραμμος ή περιορισμένος. Νιώθω εύπλαστη, ευέλικτη και ανοιχτή στο να εξερευνώ διαφορετικές μορφές έκφρασης, ακόμη κι αν αύριο επιλέξω κάτι εντελώς διαφορετικό. Δεν θεωρώ πως έχουμε έναν μόνο προορισμό.

Πιστεύω βαθιά πως ένας άνθρωπος με καλλιτεχνική φύση μπορεί να επιλέξει να εκφραστεί μέσα από οποιαδήποτε διαδρομή, αρκεί αυτή να τον αγγίζει και να τον συγκινεί πραγματικά. Όταν αγαπάς αυτό που κάνεις και το ακολουθείς με πάθος και αυθεντικότητα, τότε η επιτυχία έρχεται φυσικά, σαν αποτέλεσμα της αφοσίωσης και της έμπνευσης που βγαίνει μέσα από τη δημιουργία.

2.      2. Ε. Αλεξάκη: Η επιθυμία σας να ανακαλύπτετε ανά τακτά χρονικά διαστήματα νέες εικόνες, νέους «δρόμους», νέους ανθρώπους, νέες συνθήκες διαβίωσης και επιβίωσης σας φέρνει αντιμέτωπους με το άγνωστο. Το ανοίκειο. Συνήθως αυτή η συνθήκη διεγείρει έντονα συναισθήματα σωματικά και ψυχικά άμεσα συνδεόμενα με την αδρεναλίνη, τη ντοπαμίνη κτλ. Πιστεύετε ότι μπορεί να έχετε εθιστεί σε αυτού του είδους την αναζήτηση εξερεύνησης - διέγερσης; Έχετε σκεφτεί αν αυτή η αναζήτηση συνδέεται κυρίως με την ανάγκη σας για έκφραση σε συνδυασμό με μια βαθύτερη ανάγκη για φυγή-αναζήτηση ελευθερίας έξω από την καθημερινότητα; Μπορεί να είναι συνδυασμός των παραπάνω; Τι σημαίνει για εσάς ελευθερία;

 Μ. Λασκαρίδου:Για εμάς, το ταξίδι είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη φωτογραφία και την κινηματογράφηση. Ο ενθουσιασμός δεν προέρχεται απλώς από την επίσκεψη σε έναν τόπο, αλλά από την προοπτική να τον αποτυπώσουμε, να τον αφηγηθούμε μέσα από τις εικόνες μας. Δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε να ταξιδεύουμε χωρίς τις κάμερές μας· είναι κομμάτι μας. Θέλουμε όσα ζούμε, βλέπουμε και αισθανόμαστε να τα κρατάμε ζωντανά και να τα μοιραζόμαστε. Αυτή η διαδικασία μας γεμίζει πληρότητα. Και πληρότητα, για εμάς, σημαίνει ελευθερία.

Ένα ταξίδι για εμάς ξεκινά πολύ πριν μπούμε στο αεροπλάνο. Ξεκινά από τις ατελείωτες ώρες που αφιερώνουμε σε χάρτες, στα pins που ρίχνουμε, στην αναζήτηση τοπίων, στην ανάγνωση ιστοριών και στη μεθοδική οργάνωση. Εκεί γεννιέται η αδρεναλίνη: στη σκέψη του τι θα ζήσουμε και τι θα φωτογραφίσουμε. Και παίρνει σάρκα και οστά τη στιγμή που πατάμε το πόδι μας στον προορισμό.

Για εμάς το ταξίδι είναι οι δυσκολίες πίσω από κάθε λήψη. Τα δυσπρόσιτα μονοπάτια, η πείνα, το κρύο, η αϋπνία, οι κακουχίες, οι αντίξοες συνθήκες. Πολλές φορές πίσω από μία μόνο φωτογραφία ή ένα βίντεο κρύβεται μια ολόκληρη μικρή περιπέτεια που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί. Κι αυτό είναι που μας έλκει: η πρόκληση, η αναζήτηση, η κατάκτηση εκείνης της στιγμής.

Η εξερεύνηση ενός νέου τόπου είναι για εμάς ένας «γλυκός εθισμός», πάντα όμως με γνώμονα την αποτύπωσή του. Θέλουμε να δούμε και να καταγράψουμε όσο περισσότερα μέρη μπορούμε. Τα εντυπωσιακά τοπία, τους διαφορετικούς πολιτισμούς, τη μαγεία της άγριας ζωής. Όλα όσα μας συγκινούν και μας συναρπάζουν βρίσκονται εκεί έξω, έτοιμα να γίνουν μέρος της αφήγησής μας.

Συνήθως τα μεγάλα μας ταξίδια διαρκούν 4-5 εβδομάδες, γεμάτα εμπειρίες που μοιάζουν να διαρκούν πολύ περισσότερο. Μετά ανυπομονούμε να επιστρέψουμε. Δεν είμαστε από αυτούς που θέλουν να ταξιδεύουν αδιάκοπα. Ένα ταξίδι μάς γεμίζει τόσο πολύ σε εικόνες και εμπειρίες που αρκεί για να νιώσουμε πλήρεις. Με την επιστροφή μας, η επεξεργασία των εικόνων είναι το τελευταίο κομμάτι που «κλείνει» τον κύκλο του ταξιδιού.

Η φωτογραφία είναι αυτό που μας γεμίζει ντοπαμίνη, όχι απλώς το ταξίδι αυτό καθαυτό. Η διαδικασία της καταγραφής, της δημιουργίας και της αφήγησης είναι η ελευθερία μας, σωματικά και ψυχικά: να εκφραζόμαστε, να μοιραζόμαστε τι υπάρχει εκεί έξω, να εμπνέουμε. Όταν λαμβάνουμε μηνύματα από ανθρώπους που εμπνέονται από τη δουλειά μας, όπως κάποιος που μας έγραψε «είχα αφήσει για πολλά χρόνια τη φωτογραφία και εσείς ήσασταν ο λόγος που ξαναπήρα την κάμερά μου», τότε ξέρουμε ότι αυτό που κάνουμε έχει ουσία. Για έναν επαγγελματία ή καλλιτέχνη, αυτή είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση και η πιο δυνατή ώθηση να συνεχίσει.

3.      3. Ε. Αλεξάκη: Με αφορμή τις εξαιρετικής αισθητικής φωτογραφίες σας, σας έχει απασχολήσει η έννοια της ομορφιάς; Πιστεύετε ότι είναι αντικειμενική; Υποκειμενική; Στηρίζεται σε «προδιαγραφές» και «τεχνικές μετρήσεις»; Πώς σκέφτεστε την ομορφιά σε άμεση σύνδεση με το υλικό που δημιουργείτε; Η αισθητική φιλοσοφία της Ιαπωνίας ως μια διαφορετική λογική από αυτή του Δυτικού κόσμου, που αναζητά την τελειότητα είναι μέρος της σκέψης σας; Αν ναι θα αποτυπωνόταν/απωτυπώνεται με κάποιο τρόπο στη δουλειά σας;

Μ. Λασκαρίδου: Η ομορφιά, για εμάς, είναι ίσως η πιο υποκειμενική έννοια στη ζωή κάθε ανθρώπου. Δεν είναι κάτι στατικό, μεταβάλλεται με τον χρόνο, τις εμπειρίες και τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Αυτό που θεωρούμε «όμορφο» στα 20, συχνά διαφέρει από αυτό που μας αγγίζει στα 30 ή στα 40.

Για εμάς, το “όμορφο” δεν περιορίζεται σε ένα πρότυπο, μπορεί να είναι το “διαφορετικό”, το “πρωτότυπο”, το “φυσικό”, το “αρμονικό”, το “ακατέργαστο” ή και το “καλοδουλεμένο”. Στη δουλειά μας, η οποία αποτελεί μια μορφή τέχνης, η ομορφιά είναι αναπόφευκτα κάτι που θα διχάζει. Κάποιοι θα συνδεθούν με αυτό που δημιουργούμε, κάποιοι όχι. Ωστόσο, υπάρχει πάντα ένα είδος «κοινής αισθητικής γραμμής», μια πλειοψηφία που μας δείχνει ότι το αποτέλεσμα αγγίζει ένα πιο αντικειμενικό επίπεδο αποδοχής.

Πάντα μας εξέφραζε η έννοια της τελειότητας, όχι όμως ως ψυχρό, απρόσιτο ιδανικό, αλλά ως αποτέλεσμα μελέτης, αρμονίας και προσοχής στη λεπτομέρεια. Δεν θα αφήναμε ποτέ μια δουλειά μας να βγει προς τα έξω αν δεν πληροί τα δικά μας, αυστηρά, αισθητικά και τεχνικά κριτήρια. Αυτή η τελειομανία μας ωθεί να αφιερώνουμε αμέτρητες ώρες σε κάθε έργο, μέχρι να φτάσουμε στο σημείο που θα πούμε: “ναι, αυτό είναι το δικό μας όμορφο”.

Μας γοητεύει πολύ και η ιαπωνική αισθητική φιλοσοφία, ιδιαίτερα η ιδέα ότι η ομορφιά μπορεί να βρίσκεται στην απλότητα, στη φυσική φθορά, στην ατέλεια που αφηγείται μια ιστορία, στοιχεία που ο δυτικός κόσμος συχνά προσπαθεί να εξαλείψει. Αν και αγαπάμε το μελετημένο και το τεχνικά άρτιο, αφήνουμε σίγουρα χώρο και για αυτήν την πιο ακατέργαστη, ειλικρινή ομορφιά που μπορεί ίσως κάποια στιγμή να εμφανιστεί δουλειά μας.

4.      4. Ε. Αλεξάκη: Η φύση είναι κυρίαρχο στοιχείο της δουλειάς σας. Ο τρόπος που την «φροντίζετε» και την οπτικοποιείτε μοιάζει κάθε φορά σαν ένας ύμνος προς αυτήν. Αυτή η ευγνωμοσύνη και η βαθιά σας σύνδεση με τα στοιχεία της φύσης, σας φέρνει πιο κοντά στον βαθύτερο εαυτό σας; Έχετε σκεφτεί να δημιουργήσετε τη ζωή σας μακρυά από την πόλη και να έχετε μια καθημερινότητα πιο κοντά στη φύση;

 Μ. Λασκαρίδου:Τα ταξίδια και η ενασχόλησή μας με το landscape photography έχουν αλλάξει βαθιά τον τρόπο που σκεφτόμαστε και βλέπουμε τον κόσμο. Μας έχουν φέρει πιο κοντά στη φύση, όχι επιφανειακά αλλά με έναν ουσιαστικό, βιωματικό τρόπο. Όσο περισσότερο την ανακαλύπτουμε, τόσο μεγαλύτερη γίνεται η εκτίμηση και ο σεβασμός μας για τον ανεκτίμητο πλούτο της. Μαζί όμως μεγαλώνει και μια σιωπηλή ανησυχία για το αύριο του οικοσυστήματός μας.

 Συχνά στεκόμαστε μπροστά σε ένα τοπίο και αναρωτιόμαστε αν είναι η τελευταία φορά που το βλέπουμε έτσι. Ξέρουμε ότι ο χρόνος, η κλιματική αλλαγή ή η ανθρώπινη παρέμβαση μπορούν να το αλλοιώσουν ανεπιστρεπτί.

Όταν αντικρίζουμε παγετώνες,  αλπικές λίμνες,  ηφαιστειακούς κρατήρες, νιώθουμε δέος. Ξέρουμε ότι ίσως αυτή η εικόνα να μην υπάρχει έτσι αύριο. Η χαρά της ανακάλυψης αναμειγνύεται με τη λύπη της απώλειας κι αυτό το συναίσθημα μάς ωθεί να τα αποτυπώνουμε, να τα εξυμνούμε με τη δουλειά μας, να τα φυλάμε ζωντανά μέσα στον χρόνο, για εμάς και για όσους δεν θα τα αντικρίσουν ποτέ.

Η ιδέα της ζωής κοντά στη φύση μάς γοητεύει όλο και περισσότερο. Συχνά αναζητούμε την απομόνωση μέσα από εξορμήσεις και παραμονές σε τόπους μακριά από τον θόρυβο. Όσο περνούν τα χρόνια και οι ρυθμοί της πόλης γίνονται πιο απαιτητικοί, τόσο η σκέψη ενός μόνιμου σπιτιού στην ύπαιθρο δεν φαντάζει πια μακρινή. Αγαπάμε πολύ την πόλη που ζούμε και μας προσφέρει πολλά, αλλά η ηρεμία και η ψυχική γαλήνη που χαρίζει η φύση είναι ανεκτίμητη.

Για την ώρα, τα συχνά μας ταξίδια μάς επιτρέπουν να κρατάμε τη «χρυσή τομή» να έχουμε την ενέργεια της πόλης και την ανάσα της εξοχής. Αλλά ποιος ξέρει; Ίσως μια μέρα να αφήσουμε οριστικά την άσφαλτο για να ξυπνάμε κάθε πρωί με θέα το βουνό ή τη θάλασσα.

5.      5. Ε. Αλεξάκη:  Έπειτα από τις παραπάνω ερωτήσεις, υπάρχει κάποια σκέψη - συναίσθημα που κάνατε/νιώσατε για πρώτη φορά; Αν ναι, θέλετε να την μοιραστείτε και να αναφέρετε με ποιόν τρόπο σας προβλημάτισε; Αν όχι, θα θέλατε να μοιραστείτε κάποια σκέψη σας για την επόμενη σας δημιουργία. Είτε επαγγελματική είτε προσωπική.

 Μ. Λασκαρίδου:Μέσα από τις ερωτήσεις, έκανα μια γλυκιά αναδρομή στη ζωή μου, από την παιδική μου ηλικία έως σήμερα. Ήταν ένα όμορφο ταξίδι εσωτερικής ανασκόπησης, σε στιγμές συγκινητικό, γιατί μέσα από τέτοιες ουσιαστικές συζητήσεις σκάβεις βαθιά μέσα σου για να βρεις απαντήσεις.

Συνειδητοποίησα πως κάθε άνθρωπος χαράσσει τη δική του πορεία σε αυτή τη ζωή και πως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Οι δυσκολίες που συναντάς στον δρόμο είναι πολλές, όμως όταν έχεις ουσία και στόχο, και τελικά καταφέρνεις να πραγματοποιήσεις το όνειρό σου, η ανταμοιβή που νιώθεις είναι ανείπωτη. Δίνει νόημα στην ύπαρξή σου και, κοιτώντας πίσω, σε γεμίζει περηφάνια για εκείνο το μικρό κορίτσι που πάντα παρατηρούσε προσεκτικά τα πάντα γύρω του και προσπαθούσε να συνδυάσει αρμονικά τα χρώματα στα ρούχα του ή στις παιδικές του ζωγραφιές - κάτι που τότε ίσως κανείς δεν καταλάβαινε γιατί το έκανε.

Μετά το τελευταίο μας project το οποίο ήταν ένα αθλητικό-κοινωνικό ντοκιμαντέρ, μία νέα σελίδα άνοιξε στη ζωή μας και σίγουρα είναι κάτι που θα θέλαμε να συνεχίσουμε να κάνουμε.

Η εμπειρία αυτή μας γέμισε με έμπνευση και επιβεβαίωσε την ανάγκη να συνεχίσουμε να δημιουργούμε με αυτόν τον τρόπο, να αφηγούμαστε ιστορίες που έχουν βάθος, κοινωνική διάσταση και αληθινή δύναμη να αγγίξουν ψυχές. Είναι για εμάς μια νέα πορεία, που δίνει ακόμα μεγαλύτερο νόημα σε ό,τι κάνουμε και μας κινητοποιεί να εξελιχθούμε συνεχώς, μέσα από έργα με ουσία και συναίσθημα.

Σίγουρα λοιπόν ένα από τα επόμενα project μας θα θέλαμε να είναι ένα ντοκιμαντέρ.

6.      6. Ε. Αλεξάκη: Τι είναι αυτό που ανεβάζει τη σεροτονίνη σας στη ζωη σας;

 Μ. Λασκαρίδου: Η σεροτονίνη είναι παρούσα σε κάθε μικρή στιγμή της καθημερινότητάς μου, ακόμα κι όταν το άγχος και οι υποχρεώσεις με απορροφούν και δεν την εκτιμώ όσο θα έπρεπε. Πιστεύω πως η αληθινή ευτυχία κρύβεται στις απλές, γνήσιες στιγμές χαράς και σύνδεσης με τον κόσμο γύρω μου. Αυτό που ανεβάζει τη σεροτονίνη μου είναι η επαφή με τη φύση, η δημιουργικότητα μέσα από τη δουλειά μου, αλλά και οι πιο απλές καθημερινές στιγμές.

Προσπαθώ να βρίσκω νόημα σε κάθε στιγμή και να την γεμίζω ουσιαστικά, από τον πρωινό ήλιο που φωτίζει το δωμάτιο, την πρωινή γυμναστική, την αγκαλιά με της γάτες μου, την περιποίηση των λουλουδιών μου, έως το ψήσιμο ενός κέικ ή το μαγείρεμα ενός γεύματος που μοιράζομαι με δικούς μου ανθρώπους γύρω από ένα τραπέζι γεμάτο ζεστές συζητήσεις. Σε αυτές τις στιγμές νιώθω ζωντανή, γεμάτη ενέργεια και πληρότητα.

                                                                   Iceland.

 

                                                             Indonesia. 

                                                              Indonesia.

Kindness in any form attracts me. Misae Nikkei's handcrafted metalwork is one of these cases. The design, the shapes, the gently outcome of her creations reveal an inner kindness. I always look for creators and humans whose work and their way of acting in everyday life could make me think of  parallelisms between the inside and outside "world". I believe that such connections could lead into deep self awareness, leading also in a better understanding of the human being. People who reflect respect for themselves, for each other and holistically for life, have consciously or unconsciously a path: to make life and people matter.

E. Alexaki: Your handmade metal objects seems that have a superpower and without having meeting you in person,  I connect  this characteristic with your own character. Strong will and at the same time a high sensitive soul. Do you identify? What thoughts come out of you?

M. Nikkei answers: Thank you for looking at the work I have made and expressing it as a sensitive soul. I shape the scenery and objects reflected in my eyes as they are. I like to walk in the mountains and grow plants, so there are many plants in the cutlery model. When travelling, i am also affected by the climate and architecture of the land. There is no stereotype that it should be like this because it is a cutlery. I create while enjoying free ideas and imagination without being trapped in thought. Instead of drawing design drawings and sketches, instead of taking pictures with a camera, I start with a simple prototype-like mould. When you make a prototype, when you get a flash, you will proceed to the finished form as it is. I value that I am in a flow state.

E.Alexaki: The sensitive details, the mindful design and the refined scheme of your objects create a unique object personality. Do you feel that you have the need to express yourself in that way cause through this way you feel safe? Do you believe that these qualities depict your peaceful self or your perfectionist self? Do these two feelings could be combined?

M. Nikkei: An emotional filter is applied to everything i see. The filter will be expressed differently each time. Then, I use my skills and my tools to visualise the expressions that come to my mind translating it into shape. Sensitive products can make details difficult creating sometimes humorous designs, so the material might change. I believe that we must have a good balance of personality, expression, and skills . I have a lot of things that I think I can't express without mastering skills.

When you are moved by what you see, an emotional filter is applied. The filter is expressed in the work. Skills and tools are also required to express, to visualise and transform shapeless objects that you have in your head into something that can be used in practice. It's the accumulation. I think all designers and artists are the same.

It is also important to distance myself from things (information from the outside) that keep your worldview, values, and intuition away. Happiness is different from what individuals want each other. I think that the more sincere we are to each other's inner voice, the more peaceful and harmonious the feeling of respect for the other person will be.

E. Alexaki: What is the philosophy of your art? Has common values with your life philosophy?

M. Nikkei: I don't have a philosophy. I'm just making it as I want. When my life comes to an end or when you can't make it, maybe I can tell someone the philosophy that I was in.

E. Alexaki: At the beginning you were creating handmade metal jewelry. What was your turning point for creating objects about tea tools?

M. Nissei: This is the time when the infection of Covid has spread. Many shops and restaurants have been closed and closed. I was also fired at that time and lost my job, so I was working at home. I received a lot of requests for cutlery to enjoy staying at home every day, even if I couldn't travel or go out. I made a lot of cutlery inspired by the styles of various countries and the old ones. That's the turning point me.

E. Alexaki: The outcome of your creations make me think of life and ourselves. The more we work deeply the real qualities inside us and in life the more powerful and peaceful the outcome. During the procedure of your work, what are the contradictory (or not) feelings you might have.

M. Nissei: I agree with your thoughts. When my consciousness was outside of me, my heart and my relationship with people were not peaceful. By focussing on ourselves, the understanding and respect of the other person is also changed significantly.

E. Alexaki: What raises your serotonin in your everyday life?

M. Nissei: It is important to get lots of sunshine when you wake up. I feel that serotonin is increasing in quiet time, such as watering flowers, taking a walk, and reading a book...in my case.

I am fully persuaded that the pure soul, the restless spirit, the hard work inside out and the high sensitivity are some of the bold characteristics that have the power to influence other people in an unexpected good way. Konstantinο's Sfetsas play evoked me feelings and thoughts that made me wanna see through his inner world. A world that as you could find out from the below interview hides life treasures.

E. Alexaki: You began to practice cello at the age of five. Did you have at this age the concentration, the structure, the passion, as well as the patience to learn such a challenging instrument? If yes, do you believe that such characteristics are innate and are connected with your whole being? 

K. Sfetsas: Looking back and reflecting on things, I think that, at the age of five, I had neither the structure, nor the concentration, nor the patience. What I realize I had – which, in its way, gave rise to all of the above – was the passion and fervour for what I listened to sound beautiful and correct. I tried hard to concentrate and develop my patience, which was a real struggle for me as, being a child, I wanted quick results and refused to accept that things happen in their own time and way. In the end, my innate characteristic was my passion for results. That’s what gave shape to all the other qualities (patience, concentration) and structured a character as a whole, showing me the way and the method to reach the point where a roughly formed idea could start coming true.

E. Alexaki: Your parents also have an artistic background. Do you believe that this circumstance helped you find and/or empower your inner artistic strength? Have you thought of or imagined yourself following a different professional path? 

 K. Sfetsas.: Having parents who are artists has both advantages and disadvantages, like almost everything in life. You can definitely benefit from it and take big steps on a path that someone has followed before you; as well as take on characteristics that will enhance and structure your artistic personality. At the same time, though, you run the risk of finding yourself trapped in patterns and choices of others that might lead to a dead end. There are several examples of children with talent, who couldn’t bear, though, the weight of parents with a strong personality. When practicing the same profession, it gets even harder to differentiate yourself. Sometimes, choosing another profession seems to be the only way; often, only in order to differentiate yourself. It takes persistence to shape, separate and distinguish yourself in order to develop your own artistic personality. There were phases when I was thinking to follow a different career – architecture was something that has always fascinated me. However, these thoughts would evaporate on the spot. Most probably, as time passed by, I became more efficient in untangling situations and sticking around, instead of bypassing them. Gradually, I kept all those artistic characteristics from my family environment that helped me and – looking at things now from a distance – clearly gave me an advantage, while putting aside anything that could have a negative impact on my progress. To conclude, I would say that growing up in a family of artists is a comparative advantage, but, doesn’t come for free. You need to fight for it.

E. Αlexaki: Let’s say that the cello symbolizes “life”. Do you find similarities between them? Do you believe that the practice of cello has also helped you build your values and attributes/attitudes in life? If yes, in what way? 

K. Sfetsas: In this question, I would be tempted to remove the word “symbolizes”. I will leave it, though, as is. First and foremost, let me talk in terms of method. The effort it takes for a performer to execute a piece of music matches and resembles the effort it takes for him/her to achieve almost anything in life. Knowing the stages that you must go through in order to succeed in music, you know how to apply them as well on other aspects of life. If you have learned the way in one thing, you have learned it in everything. The relevance between cello and life, and, life and cello is endless. It is a great tool that can open the way and guide you through everyday life, by giving shape to a distinct reality seen from a distinct perspective. It changes your point of view. It allows you to assess the importance of things, like that of an eternal melody, which has nothing in excess. In cello, you get rid of weight in order to get to the desired result. You get rid of things in order to get to the essence of things, without losing the poetry. The same goes for life.

E. Alexaki: The cello gives me a sense of a contradictory harmony. On the one hand, the dynamics of its size, on the other, the sensitivity of its sound. What would you advise someone who would like to learn cello?

K. Sfetsas.: Having started to practice cello ever since I was five, I went through all sizes, from 1/4 to 4/4. I felt we were growing up together – I did and so did it. Maybe that’s why I had never thought that its size might come in contrast with its timbre. I don’t know if I could give an advice to someone who would like to learn cello, apart from giving him/her the framework. Music cannot be set apart from the rest of the arts. One must discover the connections among the arts and then with life as such. The cello is just the means and so are the notes. If the connection with the whole is missing, then these prove to be lifeless and pretentious. Mostly the case nowadays. One must find the connections of his/her practice with the great and the eternal in order to be able to get detached from the notes and engage with the arts in total. The cello and the notes are like a screw in the machine of existence that has been functioning ever since nature and man have existed and will continue to function while these two continue to exist, and, possibly afterwards. If one gets to apprehend this, then he/she can discover the rest on his/her own. It is this apprehension that is difficult to shape. The method can be learned if the apprehension is aware of things and sheds light on them.

E. Alexaki: I believe that the cello isn’t so widely known among other instruments that young people choose to learn. I also believe that such “solitary” beings have hidden treasures that are revealed only to those who have the gift to discover them. Have you ever felt more isolated, but, at the same time grateful for being able to explore new dynamics through challenging paths both in music and life?

K. Sfetsas: Engaging with true art by default involves isolation and meditation. One must definitely acquire these qualities in order to be able to move more profoundly. You gather information from everyday life and, the stimuli you get, you filter them, you transfigure them in isolation in order to incorporate yourself, your experiences and your comments into them. A very arduous and solitary process, yet sentimentally rewarding as it gives you the pleasure of leaving your mark on things, occasions and Time. Only grateful can one feel as all this solitary course eventually involves, in its way, a group of people who, although they are not artists themselves, have the desire to absorb something different that keeps the true side of oneself alive. By acting in a solitary way, you are sharing paths on a group level, thus, honouring what sets us apart as a species. For me, this is a choice that has been and continues to be the only way. It is a sort of an existential contract, to use a term that sounds more familiar in the jolly period we are living, where everything is described in economic terms and evaluated in terms of profit and loss. It is just, though, that this contract has to do with human existence as such.

E. Alexaki: What boosts your serotonin in everyday life?

K. Sfetsas: Putting aside music, the cello and all forms of art (literature, philosophy, dance, visual arts, theatre, cinema), my engagement with water sports and mountain activities gives me the pleasure of a true contact with nature. Running, swimming, kitesurfing, cycling, hiking, skiing, to name a few, occupy part of my daily life on a regular basis, put things in perspective, satisfy the body and entertain in their own unique way. Because, after all, we are a piece of nature, whose beauty our spirit is simply trying to imitate. It usually fails; still, the effort for such a great and noble cause is worthwhile.